Portret rzeźbiarski

 

Przepięknym i niepowtarzalnym sposobem upamiętnienia obrazu chwili, obrazu ukochanej osoby,  dziecka czy dziadków jest zlecenie wykonania portretu w rzeźbie.

Portret wciąż jest tematem aktualnym. 
Obrazuje nam to przepiękny w swej romantyczności, starożytny mit o dziewczynie obrysowującej kontur cienia swego kochanka tuż przed rozstaniem, aby zachować jego obraz. Mit ten  mówi nam o – zdawałoby się – podstawowej funkcji portretu, o jego „zastępczości” względem modela, poprzez zrealizowane w różnym stopniu ikonografii, jego podobieństwo.

Portret rzeźbiarski od czasów zamierzchłej starożytności jest najbardziej prestiżowym rodzajem wizerunku z tego chociażby tylko powodu, że rzeźba jest niejako ze swej natury monumentalna. Ma zatem przyrodzony dar wyniesienia modela ponad tłum śmiertelników, nadania mu reprezentacyjnego splendoru. Wszak określenie „postać ze spiżu” ma również metaforyczne znaczenie.

Sięgając do tradycji portretu rodzinnego, reprezentacyjnego, podkreślał on szlachetność osób portretowanych oraz ich statut społeczny. Od wieków portrety zdobiły domy , przekazywano je z pokolenia na pokolenie, obdarowywano rodzinę i przyjaciół. Portrety zdobiły salony, główne hole, oranżerie a nawet ogrody.

Portret rzeźbiarski zatem wymaga szczególnych talentów, umiejętności oraz — bodaj czy nie w rzędzie pierwszym — dyscypliny myślowej. I cierpliwości, gdyż — w przeciwieństwie do malowanych wizerunków — portret rzeźbiarski jest bryłą, musi więc równie doskonale oddawać i charakteryzować modela ze wszystkich perspektyw. Dobry portret musi pulsować życiem, sprawiać wrażenie, że już za chwilę kamienna czy spiżowa twarz zmieni swój wyraz.